Robotlaşmış hayatlar

Robotlaşıyoruz…
Her birimiz her günü, her şeyi neredeyse robotlaşmış bir şekilde yapıyoruz, geçiriyoruz. Kimimiz şuan eğitim hayatına devam ediyor sürekli bir sınav telaşı içinde yarışıyor. Kimimiz iş hayatına atılmış her sabah robot gibi kalkıp sıradan bir şekilde kahvaltısını yapıyor, giyinip her zaman olduğu gibi iş yerine gidiyor.

Her günümüz robottan farksız… Her şey sabit planlı. Her gün bir önceki günün aynısı şeklinde geçiyor. Hep bir sınava hazırlık -yarış atı gibi- sürekli aynı şeyler.

Hayat monoton devam ettikçe insanlar mutsuzlaşıyor, psikolojik sıkıntılar, hayattan keyif alamama ve depresyon gibi sorunlar iyice artıyor.

Okul, eğitim, sınav demişken; eğitim sistemimize bakacak olursak maalesef eğitime dayalı değil tamamen ezbere dayalı.

İş hayatı desek hiçbir çalışanın ailesine ya da kendisine ayıracak vakti kalmıyor. Sadece iş, ev ara sıra kısa bir gezinti… Bu şekilde insanlar sadece robot gibi tek bir amaç için günlerini geçiriyor.

Artık karşılıklı diyaloglarda bile otomatik olarak yanıt veriyoruz resmen “Nasılsın?” sorusuna direk ağzımızdan “iyiyim” kelimesi dökülüveriyor birden. Hiç düşünmeden otomatikleşmiş bir şekilde geçiriyoruz günleri.

Günler geçiyor hızla, elde hiçbir şey yok. Gerçekten bugün güzel geçti denilen günlerin sayısı zaman geçtikçe iyice azalıyor.
Monotonlaşıyoruz, sıradanlaşıyor herşey…
Bilmiyorum nasıl olucak. Nasıl mutlu, huzurlu olacağız böyle?